KON GINOO NA ANG MOLIHOK

Ni: Adessa Otarra

           Dili malalis ang kabangis sa kaaway nga giatubang sa katawhan karon, dili lang dinhi sa Pilipinas apan labaw na sa ubang mga nasud diin wala’y giila, ma-third world man, second o first. Gani mas makalilisang ang death rate sa mas dagkung nasud, sama sa Amerika, Espanya ug Italya. Tataw kaayo ang gahum nga dala niining Covid-19 nga nikuyanap sa tibuok kalibutan gikan sa gidaghanon sa namatay ug wala’y pili nga giigo niini, ngadto sa epekto sa ekonomiya, pagsirado sa dagkung kumpanya, ug pag-usab sa lifestyle sa katawhan – “social distancing, health focus ug stay at home”.

            Mahimo ra man lagi. Sa atong panahon karon, kinsa’y magtuo nga makahimo ra diay kitang tanan sa atong gipanghimo karon? Unya, worldwide pa gyud, dungan dungan tanan. Gikan sa pinakadaku nga kumpanya hangtod sa ginagmay nga negosyo, sirado. Gikan sa pinaka-adunahan, pinaka-inila, pinaka-gamhanan ug pinaka-baskug nga tawo hangtod sa pinaka-yano ug timawa, hipos sa pinuy-anan. Ug ang pinakalisud (sa akong opinion), kining “social distancing”, diin bisan sa sulod sa panimalay, ang mga tawo maglagyoay. Imposible kaayong hunahunaon, apan posible diay, sama karon.

            Ang mga kumpanya nga dili hapit mosugot kon mobakasyon ang tawo kay lagi wala’y laing sinaligan, naa’y quota giapas, mas daghan ang kliyente sa holiday season, ug uban pang hinungdan, karon nakahimo pagpanirado. Ang mga tawo nga dili hapit mopauli tungod sa trabaho, mga banay nga dili na magkita tungod kay okupado na kaayo sa mga kabilinggan ug kalihukan sa gawas, karon nagkatapok. Dili lang pipila ka oras kondili tibuok adlaw, tibuok semana ug sa tibuok higayon nga dili pa kita makagawas-gawas. Ang mga tawo usab nga mosimba “out of obligation” nalang, “part of routine”, dili na kasiguroan ang kinasingkasing nga pakighinabi sa Ginoo. Maayo gani tang mga Katoliko, oras kapin ra atong misa, unya dili pa gyud kumpletohon. Moabot wali na, unya molakaw ighuman og kalawat. Kay nagdali. Karon gihatagan gyud kitang tanan og dakung panahon alang sa pag-ampo… bug-at nga rason aron ang atong pag-ampo sa Ginoo mas lawom, mas kinasingkasing gayud. Sa mas lapad nga panahum – ang tibuok kalibutan karon nagkahiusa, diha sa pagdangop sa tanan sa pag-ampo bisan unsa pa nga relihiyon; ug sa pag-ila nga ang Ginoo mao’y labing gamhanan, ug ang atong bugtong paglaum. Wala naman gu’y panahon ang katawhan alang Kaniya ug sa mga mas hinungdanon nga mga butang sa atong kinabuhi. Karon Siya na ang mipahigayon. Siya na ang mipukaw nato. Hinaut maamgohan o mapahinumduman kita niini.

            Sa atong paghandum sa kasakit ug kamatayon ni Hesus niining linain nga Semana Santa karon diin wala’y publikong kasaulogan sa matag simbahan, wala’y panagtapok nga sa kadaghanan nahimo nalang nga tradisyon, wala’y mga kaadtoan ni kasakyan ang mga tawo nga imbes magpuyo ug mag-ampo, manglaag na hinuon kay lagi tawhanong katungod, sigurado nga mas undanon ang atong pamalandong karon, mas lawom ang atong pagtidlom. Dili lang ang atong banay ang matibuok, o maayong panglawas ang maangkon… labaw sa tanan, ang atong relasyon sa Diyos usab malig-on. Layo pa kita og labangonon. Padayon lang gyud kita sa ampo samtang nag-amping, mga igsoon. Wala gayu’y imposible kon Ginoo na ang molihok.